Pociąg do pociągów

Dobrze pamiętam swoją pierwszą wycieczkę pociągiem. Byłem małym gówniakiem przedszkolakiem, i pani przedszkolanka zabrała nas na przejażdżkę pociągiem. Zapakowała całą grupę smarkatych bachorków do wagonu i pojechaliśmy w szeroki świat, o którym jeszcze wtedy nie wiedziałem zbyt wiele, trasą, którą niedługo potem zlikwidowano. Dojechaliśmy do jakiejś odległej stacji (przynajmniej tak mi się wydawało), której nazwa pokojarzyła mi się wtedy z Plastusiem. Byłem totalnie zachwycony, bo to nowe miejsce było tak nierealne, że długo potem zastanawiałem się czy ja tam rzeczywiście byłem czy wszystko mi się wyobraziło. Pamiętam, że opowiadałem o tym z przejęciem swojemu tacie, a on cisnął ze mnie bekę, że co jak co ale to całe Plastusiowo to mi się chyba przywidziało, bo on nie słyszał o czymś takim itp. Wiele lat później, kiedy przejeżdżałem z nim samochodem po bardzo niedalekich okolicach mojego miasta, minęliśmy starą odrapaną tablicę z nazwą jakiejś zapadłej dziury i wrzasnąłem wtedy do ojca żeby się natychmiast zatrzymał. Wybiegłem z auta i pokazałem mu ręką przydrożną, zieloną tablicę z nazwą Plastowo. Ojciec podrapał się po głowie, i powiedział, że sorry Kubulek ale miałeś jednak kurde rację, a ja z satysfakcji tak urosłem, że żeby wrócić do domu, musiałem jechać ze zgiętą głową.

W czasach szkolnych pociąg był jedynym środkiem transportu, którym mogłem wydostać się z mojego małego miasta, żeby zwiedzić szeroki świat. No dobra były jeszcze autobusy PKS, ale to już nie brzmi tak wyjątkowo. W każdym razie pociągi wybierałem najczęściej, bo taniej, szybciej i jazda nie przyprawiała mnie o mdłości.

Na trasie Wolsztyn – Poznań, na której leży moje miasto rodzinne najczęściej jeździło się pociągiem zaprzężonym w oryginalną, prawdziwą, buchającą parą lokomotywę. I może dla kogoś byłaby to atrakcja, ale latem wiatr, cały ten dym i sadzę z parowozu lubił sobie wdmuchnąć przez otwarte okna do wagonu. A kiedy dojechało się w końcu na peron 4a w Poznaniu, podbiegali Niemcy z aparatami i robili zdjęcia lokomotywie i nam, i dziwili się skąd tu w Polsce tylu murzynów. A potem chyba, sami tego pozazdrościli.

Autem lepiej? Niekoniecznie

Nie powiem, ale autem jeździć bardzo lubię. Auto mogę sobie poprowadzić jak chcę, zatrzymać się gdzie chcę, ale pociąg w dalszych wyjazdach daje jednak turbo wygodę. Bo możesz sobie usiąść i pochrapać w fotelu, wyciągnąć nogi na fotelu naprzeciwko, zjeść jajeczko z pomidorkiem na podokiennym stoliczku, a nawet poprzechadzać się wśród innych podróżujących po spacerowych ścieżkach wzdłuż przedziałów.

Ja to sobie bardzo cenię, a cenię tym bardziej, kiedy zdarzy się przejażdżka taka jak dziś, kiedy ludzi niewiele, klima działająca i nawet gniazdka z prądem pod łokciem. Tyle szczęścia, że nie można nie docenić! Tak, mam dziś swoją prywatną gwiazdkę!

A tak całkiem serio prowadzenie auta wymaga jednak ciągłego skupienia. W dalekich podróżach może być to trochę uciążliwe. W pociągu jesteś pasażerem, jedyne czym musisz się martwić to to, żeby wysiąść na swojej stacji, a całą podróż możesz spokojnie przespać.

Przygoda

Podróżowanie pociągiem ma w sobie coś z totolotka. Czasem trafia się na totalne niewygody, na zatłoczone przedziały, drące się dzieci, gorąco albo zimno, a czasem wręcz przeciwnie na rozkładane fotele, klimatyzację i miłe towarzystwo w podróży. I myślę, że to właśnie ta nie oczywistość, ten brak pewności jak to będzie, najbardziej mnie do pociągów ciągnie. Bo z jednej strony może i fajnie jest, gdy (tak jak na przykład w samochodzie) wszystko jest raczej przewidywalne, ale z drugiej strony to jest strasznie nudne. Samochodem jeżdżę od 10 lat i jedyną przygodą jaka mi się w tym czasie przydarzyła, to samozapłon silnika. Polecam ale tylko amatorom mocnych wrażeń. Pociąg natomiast gdy sunie leniwie przez krajobrazy pól i łąk, na których świerzop i dzięcielina pała, sam jest jak taka nieprzewidywalna przygoda, bo nie przewidzisz nawet kiedy dotrze na swoją stację, wiadomo tylko tyle, że nie będzie to miało nic wspólnego z rozkładem.

Takie marzenie

Jednym z moich marzeń jest przejażdżka koleją transsyberyjską z Moskwy do Władywostoku. Dwa tygodnie jazdy przez całą Azję wszerz. Wyjazd, w którym największą przygodą jest sama podróż. Poczuć się tak jak czuli się podróżujący Orient Expressem, którzy w pociągu spędzali długie dnie i noce. Jedną z najfajniejszych rzeczy, które od zawsze podobały mi się w podróżowaniu pociągiem była jazda kuszetką albo wagonem sypialnym. Równomierny stukot kół na torach usypiał mnie lepiej niż mleczko z miodem przed snem.

Powoli zbliżamy się do stacji końcowej, tak jak ja do końca tego wpisu. W podróżach ważne jest to, żeby w ogóle ruszyć tyłek z miejsca, nie ważne czym i jak. Ważne żeby podróżowało się tak jak się lubi, a cała reszta nie ma większego znaczenia.